Tekst & foto’s van Milou Verweij

Met een volgepropte backpack, heel veel zin en de zon op ons bol komen we aan op camping de Lakens in Bloemendaal. Inchecken gaat vlot. We lopen over het grindpad, zoekend naar ‘het kamp’ van onze vrienden, hopend dat er nog een plekje vrij is. Veel veldjes zijn al bezet en we worden van alle kanten verwelkomd door die heerlijk typische surfana-sfeer. Tenten en campers worden vergezeld door slingers van geleurde vlaggetjes, opblaaspalmbomen, jongens met gitaren, hoepelende meisjes, waterpistolen en konijnen. Als we ons plekje gevonden hebben en mijn tweeseconden-tentje na vijf minuten staat, zijn we klaar voor een eerste verkenning van het festivalterrein.  

Het veld achter de duinen is zo ingericht dat je achtjes kunt lopen langs verschillende standjes, lounges en podia. Op vrijdagavond zijn het vooral de bandjes die we willen zien. Er zijn dit jaar 4 podia: Mainland, Paper Island, Fisherman’s stage en Gestrand stage. Na een eerste drankje en wat gezellige oude bekenden tegen het lijf te hebben gelopen verschijnen er donkere wolken aan de hemel. ‘Regen, regen, daar kunnen wij tegen, tegen!’ hoor ik naast me. Langzaam verplaatsen steeds meer surfani’s zich toch naar de dichtstbijzijnde overkappingen. Dan wordt het heel gezellig, op elkaar gedrukt en warm bij Fisherman’s stage. En dan heeft de rapper op het podium (oeps, naam vergeten) een geweldig meegaand publiek! Na een kwartiertje is het droog, en dat is het de rest van het weekend gebleven. Vrijdagavond staan we in de tent bij San Dollar en zing ik mee met Eut. Als afsluiter genieten we van een heerlijke Canadese afsluiter op mainstage: Current Swell. Tussendoor trakteren we onszelf van verse kokosnoten, surfeza’s en heerlijke zoete aardappelfrietjes.

Er zijn golven!
De volgende ochtend, op weg naar de Spar voor verse croissantjes, kom ik de eerste surfers tegen. Longboards en glimlachjes. Het lijkt niet te waaien. Is dit een teken? Ik hoor dat Decathlon op het strand staat met testboards. Terug op ons kamp hangt een zo’n sfeer die er altijd hangt als je vermoed dat er leuke golven staan maar er niet zeker van bent. ‘Ik ga alvast hoor’, ‘wie heeft er een extra bikini?’, ‘waar kan je boards huren?’. De helft van ons heeft gelukkig zelf spullen mee. Ik hoor bij de andere helft. Ik besluit mijn haar dit keer droog te laten en mijn camera eens op de zee te testen.

Er staan kleine maar leuke lijntjes en het is me een partijtje gezellig in het water! Perfecte omstandigheden voor lessen en om rustig wakker te worden. Ik volg mijn vrienden door de lens van mijn camera totdat ik een catamaran voorbij zie jagen. Dat wil ik! Gedurende het festival kun je via de website makkelijk clinics boeken. Je kiest wat je wilt doen, selecteert een tijd en kan alvast vooruitbetalen. Ik scroll over het scherm op zoek naar de catamaran. Helaas: vol! Bij het informatiepunt in de surfschool krijg ik het nummer van de catamaranman. In de middag moet ik nog maar even proberen te bellen, misschien dat er nog een extra boot te water gaat.

‘By art we unite’
Net als vorig jaar is het decor dit jaar ook weer heel tof. Alles is opgebouwd uit gerecycled hout. Tegenover Mainstage staat een enorme golf en op zaterdagavond doet Sean Paul het zó  ó goed in de houten boot. Het barst er van de creativiteit. Kunstenaars houden open podia, textiel wordt geverfd met ‘natural dyeing’ en van strandafval worden armbanden en springtouwen gemaakt. En overal is het super schoon, geen enkel vertrapt bekertje! Daar zit de Surfrider Zero Waste Crew achter en het duurzame beleid van het festival. Surfana streeft er dit jaar naar zo weinig mogelijk afval te maken. Er worden geen wegwerpmaterialen gebruikt, alles wordt gerecycled. En er staat een oven die het afval ter plekke tot compost verwerkt.

Later die avond staan we klaar voor het podium, in afwachting van dansgroep 155. Totdat ik door heb dat we bij het verkeerde podium staan. Maar het geeft niet: we worden verrast door een clubje mannen in gilletjes die het publiek verwarmen met reggae/punk-achtige muziek. Ik hoor Spaans en Italiaans, violen en een accordeon en er wordt kei-hard gedanst. Dit is España Circo Este! Het voelt als de finale van de avond. Truien gaan uit, er wordt geschreeuwd en gecrowedsurfed. Maar als de laatst tonen gezet worden en er hard applaus ontstaat zijn we nog niet klaar. Achter ons wordt een stukje veld opgelicht en begint een band te trommelen. Ik herken ze van vorig jaar. YES we gaan nog even door vanavond!

Zondag zendag
Ik besluit het weekend af te sluiten met een Energetische massage. In de ‘experience market’ kun je dit weekend ook terecht voor Thaise- en stoelmassages, handlezingen, droomvertalingen en je kunt er je haar laten knippen. Met de energetische massage worden drukpunten aangeraakt die ervoor zorgen dat je een betere doorbloeding en meer energie krijgt. Als de massagemevrouw op mijn voeten begint te drukken hoop ik maar dat ze niet vies is van zwarte zandvoeten.
Na een halfuur voel ik me weer helemaal zen en is het tijd voor koffie. We ploffen neer bij een van de lounges en trakteren onszelf op een vegan witte chocolade-cocos brownie. Voor ons zien we hoe een stel ouders hun kids leren te blijven staan op indoboards. Achter ons wordt het volume bij Fisherman Stage een tandje opgevoerd. Beetje bij beetje komt er steeds meer leven op het terrein.

Zoveel liefde
Het mooie van Surfana is dat er zoveel liefde in de lucht hangt! Het voelt alsof je iedereen een beetje kent en iedereen laat elkaar zo lekker in zijn waarden. Gewoon lekker jezelf zijn, met je blote voeten in het zand, de wind door je haren, en met of zonder kater. Surfana ademt liefde. En vrijheid. Volgend jaar ga ik weer. En dan zorg ik dat ik gelijk die catamaran boek.